Ouderschapsexperiment: Dag- en nachtritme omdraaien - deel 2

Dag 1 | Omdraaien van het dag- en nachtschema

Ik vertrok rond 14:00 uur uit China naar Amsterdam — een vlucht van twaalf uur waarin ik als enige passagier niet sliep, want ik had een plan ;) Bij aankomst in Amsterdam was het 19:30 uur lokale tijd. Rond 21:00 dook ik samen met mijn dochter meteen in bed (na een modeshow met alle toffe jurkjes die ik voor haar had gekocht op vakantie). We gingen slapen nadat ik ongeveer twintig uur wakker was geweest. Ik sliep tot 04:00 uur — zo’n acht uur dus.

Met rust en plezier

Wat een fijn gevoel om dochter en puppy om 04:00 op deze zondag, nog lekker te zien slapen, terwijl ik aan mijn dag begon. Ik pakte tijdens de daarop volgende uren, op mijn gemak mijn koffers uit, liep de post door, deed de administratie en maakte een boodschappen- en to-dolijst. Heerlijk: even niet onderbroken worden. Mijn schouders zaten voor het eerst in tijden niet in mijn nek, ondanks de lange to-do-lijst. Want: er is tijd. Niemand onderbreekt me. Het lukt me allemaal wel om af te krijgen.

Rond 07:00 maakte ik een rondje met de hond. Om 09:00 maakte ik mijn dochter wakker. We stapten samen in bad en ontbeten op ons gemak. Ontspannen — want de rest was al gedaan.

Het was een druilerige zondag. Normaal gesproken zou ik me daar druk om maken; het voelde dan alsof ik er een ‘topdag’ van moest maken, met een piekmoment zoals een uitje omdat ik me vaak schuldig voel dat de tijd die ik met mijn dochter kan besteden, vaak beperkt is. Maar nu voelde ik: dat hoeft helemaal niet. Ik heb wél tijd. We zien wel hoe de dag loopt. Ik hoef mezelf helemaal niets op te leggen. En zo gebeurde het ook: we deden rustig boodschappen. Zij knabbelde aan een croissantje in het winkelwagentje. We waren aan het tutten. Ik liep zingend door de winkel. Omdat ik haar zo had gemist op reis, kon ik haar nauwelijks met rust laten — ik haar constant suf. Grapjes makend liepen we te winkelen. "Wauw, ik herken mezelf na eeuwen weer terug!"

Zelfgemaakte ‘slijm’ op je knie smeren en dan doen alsof je een enge huidziekte hebt, is het aller grappigste ter wereld ;)

Wennen?

Na binnenactiviteiten zoals slijm maken en buiten stoepkrijten, sloeg rond 15:00 de vermoeidheid toe. "Is dit een jetlag?", vroeg ik mezelf af. In China is het nu 21:00 uur, en ik was gisteren lang wakker. Logisch dus dat de moeheid toesloeg.

Ik besloot met hond en kind lekker te gaan wandelen in het Bergse Bos. Even uitwaaien, de zon in, samen plezier maken. Daardoor maakte het me minder uit dat ik wat minder energie had. De hond en mijn dochter zwommen, we plukten bramen voor op de pannenkoeken later die avond. Helemaal prima zo.

Om 20:00 lagen we met z’n drieën in bed: mijn dochter in mijn armen, de hond aan het voeteneinde. Wat een gezelligheid. Oké, mijn dochter moest even wennen: ze deed haar eigen bedtijdritueel — zachtjes een Klokhuis-podcast luisteren en nog drie kwartier rollen en springen. Maar ik sliep erdoorheen. Binnen een uur sliepen we heerlijk samen.

Dag 2 | Maandag: eerste schooldag

Om 04:00 ging mijn wekker. Ik stond alleen op en begon met opruimen en de was. Rustig, met een koffietje erbij. Na een uurtje kwam de hond uit bed — hongerig en klaar voor buiten.

Onze hond Lauri is nu vijf maanden oud en moet nog deels zindelijk worden. Ik wilde haar zo graag, na jaren van scheidingsstress: een fijn maatje voor mijn dochter en mijzelf. Maar dat zindelijk maken was lastig, vooral door mijn gebrek aan tijd om haar vijf keer per dag uit te laten. Soms vroeg ik me af: "Had ik deze hond wel moeten nemen?"

Maar nu, om 05:00 uur, lieten we haar uit. Geen haast. Geen make-up. Niemand die je raar aankijkt omdat je snel even een spaghettitopje (en geen bh) hebt aangetrokken: en fuck het haren kammen. En de hond? Die kon zich nu wél concentreren op haar piesritueel: geen auto’s, geen blaffende honden, geen prikkels. Sindsdien geen ongelukjes meer in huis. Eureka!

Anders dan normaal, zag ik er maandag een keer niet uit als een dakloze op een schoolplein (aangezien ik twee jaar heb moeten vrezen voor dakloosheid als zzp-mamma in een onmogelijke huizenmarkt, mag ik deze grap zeker maken).

Mijn dochter had tijdens het ontbijt nog tijd om een hele tekening voor de juf te maken. En ik? Ik kon voor het eerst in vier jaar mijn haar doen in de ochtend! Ik zag er vandaag cute uit op het schoolplein — en zij ook. Wat me meteen opviel: hoe gespannen andere ouders eruitzagen. Gespannen gezichten, snelle passen. ‘’Oh ja, zoals ik voorheen’’.

Ik ben zo blij dat ik tijdens mijn werkreis naar China voldoende rustdagen had ingepland. Ik herken mezelf bijna niet terug: ik voel me blij van binnen. Vol energie. Verliefd op mijn kind. Ik geef haar honderd kusjes per dag. Ik voel rust. "Het komt wel af. Rustig aan..." Ik heb me misschien sinds mijn vroege kindertijd niet meer zó goed gevoeld.

Lekker naar buiten. Het leven is best simpel.

Mijn nieuwe ritme:

04:00 – Opstaan
04:00–07:00 – Lekker make-uploos huishoudelijke klusjes doen, ideeën opschrijven voor werk
05:00 – Hondje uitlaten
07:00 – Dochter wakker maken (ontbijt klaar, schooltas gepakt, geen haast).
Eindelijk weer tijd om zelf te ontbijten.
08:00 – Dochter naar school brengen
08:30 – Terug thuis, hond uitlaten, beetje sporten
09:00 – Start werkdag
15:00 – Dochter twee uur eerder dan normaal ophalen
15:30–18:00 – Lekker naar buiten met hond en kind (het is zomer: zwemmen!)
18:00 – Avondeten
18:30–20:00 – Samen chillen en naar bed

Ik heb vooral veel méér tijd met mijn dochter gekregen. Ik kan nu acht uur per dag werken, verdeeld over twee blokken. Vroeger moest ik vechten voor amper vijf werkuren per dag, mét dertig onderbrekingen. Ik voel me zóveel meer ontspannen. De dingen komen af en ik voel me veel minder overprikkeld / overvraagd.

Ik denk dus dat ik niet terug wil naar mijn oude ritme — zelfs tijdens de zomervakantie niet. Over een tijdje geef ik een update of ik dit nieuwe ritme heb kunnen vasthouden.

Liefs, en succes (maar vooral plezier!)
als je ook meedoet met dit experiment.

Jesje