All I want for Christmas...

is wat hulp voor kinderen die opgroeien in armoede

11-12-2025

...is wat hulp voor kinderen die opgroeien in armoede

Ik kocht deze maand een schip om op te wonen met mijn dochter. Hypotheekvrij. Er volgden zo’n 900 likes op Insta. Blijkbaar, had ik ergens een snaar geraakt. De huizencrisis heeft een immens drukkende impact op mensenlevens, méér dan menigeen zich inbeelden kan. Hopelijk was mijn verhaal een kleine baken van hoop voor sommigen: zo had ik het althans precies bedoeld. Ik zal snel meer vertellen over de tocht die er aan vooraf ging, want ik hoop dat jij, de ander die nog steeds knokt, de kracht kan vinden om door te zetten. Je kunt het, je kunt het, je kunt het… meer dan je weet.



Er kwam ook een onwaarschijnlijk lief bericht, van een oud klasgenoot van de middelbare school: mijn quirky medestander in die tijd, die net als ik destijds niet goed werd begrepen; @ThomasKramer. Of ik geholpen zou zijn met wat hulp als een goede winterjas. Oh my lord, wat oneindig lief Thomas! Je bent een engel, net als toen.

Ik moest er over denken. Niet omdat het idd zeker handig uit zou komen. Niet omdat het zo ontzettend lief was, en ik voelde dat ik het lieve gebaar wilde beantwoorden. Maar omdat er ergens nog een laag dieper morrelde en roerde in mij, dat ook nog iets wilde vertellen:



Het kopen van een hypotheekvrije woning, was niet slechts het directe gevolg van een echtscheiding. Het is het resultaat van een plan dat ik op mijn 14de (22 jaar geleden) smeedde: om ooit op een goede dag, voorbij te gaan aan alle problemen in mijn toen jonge leven. Op mijn 14de wilde ik namelijk dood. Ik kon eigenlijk mijn bed niet meer uit komen door een depressie. Bij mij thuis was het oorlog: er was te weinig geld voor goed eten. Er was eigenlijk geen geld om opleidingen te betalen. Er was geen geld voor nieuwe kleren: jaren aan een stuk niet. En dan had ik het - zo leerde ik recent door werk bij @StichtingHutspotHutspot - nog relatief oké.



Het gevoel, dat je als enige leerling op de middelbare niet mee kan doen met uitwisseling, of een schoolreisje. Dat je ‘gewoon’ mee wilt doen met een sportactiviteit van school, maar je door je gammele tweedehands skeelers niet vooruitkomt: letterlijk niet meekomt met de rest en je jezelf door de blaren en wonden heen skeelert, om toch maar een beetje mee te kunnen doen met je klasgenootjes. Dat je besluit je 9de verjaardag niet te vieren en te liegen tegen je moeder dat je dat zo wilt, omdat je weet dat ze echt geen cadeautje kan kopen voor je. De stress van je ouders: om te snijden zo dik. En ze konden er niets aan doen: iets met neurodiversiteit, leerde ik later pas. Maar het kerft sporen in je ziel, waarvan het decennia kost om uit te zoeken, dat ze een armoedetrauma vormen dat je op ondenkbaar veel manieren remt om aan armoede te ontsnappen.



Toen ik 18 was, werd ik bij godesgratie aangenomen op de kunstacademie. Daar vroeg de allerliefste, wijle Lizan Freijsen mij op haar kantoor: ‘’Jessica, ik wil je wat vragen want ik maak me zorgen. Ik vind het lastig om te vragen, maar heb je misschien een eetprobleem: anorexia? Want je bent zo verschrikkelijk mager’’. Ik was haar zo dankbaar voor deze vraag, want hier kon de hulp beginnen. 
‘’Nee, was mijn antwoord. Als er iemand is die van lekker eten houdt, ben ik het wel. Ik durf alleen niet meer dan €20 aan boodschappen per week uit te geven, omdat ik bang ben dat ik anders niet rond kan komen en dat mijn studieschuld te ver oploopt (want financiële hulp van mijn ouders, die was er niet echt. Ik stond er alleen voor), was mijn antwoord.’’



Er zijn onwaarschijnlijk veel vreemde manieren, waarop de angst om voor altijd in armoede te moeten blijven leven, impact hadden op mijn leven. Niet naar mijn lichaam en behoeften durven te luisteren: daardoor voortdurend gedissocieerd raken (voortdurend in paniek zijn en daardoor geen stevige keuzes durven maken). Altijd mezelf overal maar doorheen rammen. Ik ben er een goede body-performance artist door geworden a la de Spartaanse Marina Abramovic, maar normaal is het natuurlijk allemaal niet. En zelfs nu op mijn 36ste, ben ik nog in proces om meer verzorgend naar mezelf te leren zijn.



Voor mij was school; opleiding de redding. Ik had het geluk mezelf - in jaren van tijd - uit mijn situatie te kunnen helpen, zodat mijn dochter, deze ervaringen NOOIT van haar leven ook hoeft te ervaren. Maar niet elk kind krijgt die kans. 

Daarom heb ik Thomas voorgesteld om samen een donatie te doen aan Stichting Lekker Geven, opgericht door straatarts Michelle van Tongerloo, voor het potje ‘minima / werkende armen’. All I want for Christmas, is dat die 900 Insta likes, zich vertalen aan praktische steun aan een kind dat, net als ik toen, met honger en verdriet uit een zolderkamertje naar de grauwe hemel staart en zich bedenkt, dat er zich voorbij die grijze hemel toch een andere wereld, vol van kleur en leven moet zijn en zich afvraagt hoeveel tijd het allemaal nog moet duren. Ik ben zo gezegend dat ik nu door die grijze wolken heb kunnen gaan. Help zo’n kind en geef wat je maar lukt.



Heb een mooi Kerstfeest en alvast heel, heel veel dank,

Jesje